Deze morgen namen wij afscheid van een jonge man. Hij was nog net geen 20 jaar en besloot dat dit leven hem te zwaar woog. Zijn overlijden raakt mij diep als mens, als mama en als coach. Ik voel me intens droef omdat, net zoals hij, zovele anderen worstelen met hun leven.

Er hing vroeger bij mijn oma zo’n tegeltjeswijsheid: ‘Wat baten kaars en bril als den uil niet zienen wil.’ Ouderwetser kan niet, toch? Ik ondervond het echter aan den lijve (letterlijk te nemen). Ondanks het feit dat mijn lichaam mij overduidelijke signalen gaf, negeerde ik deze straal.

Mijn hoofd tolt. Zovele gedachten die ik niet meer kan structureren.
Ik ben moe, droef, kwaad, ongelukkig, voel me gefaald. Mijn lijf doet me pijn.
Waar is die veerkrachtige vrouw van zo kort geleden? De vrouw die bleef vechten ook al was de strijd al gestreden.

Op de dag dat hij zeventig jaar werd, schreef Charlie Chaplin een prachtige tekst. Terugkijkend op zijn leven ontdekte hij dat liefde voor jezelf of zelfempathie alles in een ander perspectief zet en het leven mooier en lichter maakt. De titel van het gedicht is “Liefde voor Jezelf”.

Is het jouw mening dat je alleen maar veel geld kunt verdienen of anders gesteld, dat je alleen maar rijk kunt zijn door hard te werken? Of door louche affaires die het daglicht niet mogen zien? Vind je rijk zijn alleen maar iets voor de happy few?

Maya Angelou, eigenlijk Margueritte Johnson, was een Amerikaans schrijver, dichter, zangeres, danseres, burgerrechtenactivist en hoogleraar amerikanistiek. Het gedicht dat ik hier met jou wil delen, noemt “Phenomenal Woman”.